Annesiz Anneler Günü!.
Yabancılara göre "Golden Horn Half Marathon", yani "Altın Boynuz Yarı Maratonu".. Bize göre "Mavi Haliç Yarı Maratonu".. Onlar Haliç’i, Altın Boynuza benzettiklerinden öyle anıyorlar…mış.
Yıllarca 21 km.’lik bu yarı maratonda koştuk..İyi-kötü derecelerimiz oldu..Ama her anı sevgi, dostluk ve kardeşlik dolu.. En unutulmazı da 10 Mayıs 1992 Pazar, aynı zamanda Anneler Günü’dür…
Öyle bir gün ki; anlatılması, yazılması olası değil.. Gerçi yarım yamalak günlük yazmaya çalışıyorum ama o gün yüreğime kazınmış, alnıma yazılmış.. Yani sayfalara, kağıtlara sığmaz..
***
Şimdi bu köşeye taşımaya çalışacağım…
Evet, 10 Mayıs 1992 Pazar, İstanbul… Anneler Günü… Rahmetli annem Cerrahpaşa’da hastanede tedavi görüyor.. Bugün yarışacağım ve yarışın bir bölümünde hastanenin önünden gidiş ve dönüş olmak üzere iki kere geçeceğiz.. Annemi de günler önceden bilgilendirdim.. Öylesine heyecanlıyım ki, annem ilk kez bir yarışma görecek.. İlk kez ben yarışırken yanımda olacak.
***
Beşbin kişi koşacak.. Bir çok ülkeden atletler var ve dünyanın en iyileri…
Saat 09.oo’da Eyüp Belediyesi önünden START verildi…
Önce Topkapı’dan geçtik..Sonra da Abdi İpekçi Spor Salonu önünden geçip sahile ulaştık.. Bir süre Ataköy istikametine gidip, oradan döneceğiz… Annem bana bakacak ya, önlerde yer tuttum.. Var gücümle koşuyorum yani.. Hastane önüne geldiğimizde ön gruptaydım.. Annem de hastanenin balkonundaydı.. Bir kuşun kanatlarını çırpması gibi el sallıyordu, ben de salladım.. Yanında başka hastalarda vardı… Koştuk, gittik.. Ataköy alt geçidinden döndük, tekrar hastane önüne ulaştık… Annem ve yanındakiler yine balkondaydı.. Alkışladılar bizi.. Ama annem hep el salladı… Kireç Burnu, Eminönü ve Feshane sahilinde FİNİŞ…Madalya töreninden sonra bir çok etkinliği pas geçerek Cerrahpaşa’da hastanedeydim.. Doktorlar, hemşireler, hasta bakıcılar, annem ve aynı katta kaldığı hastalar beni koridorda karşıladı.
Ve koptuğum an..Anamın sımsıcak kucağı..Madalyamı boynuna taktım.. Ağlaştık!
***
O gün Anneler Günü’ydü.. Annemle paylaştığım son anneler günüydü!.. 11 Ağustos 1992’de, yani 91 gün sonra bir peri masalı bitti.. Bir kuş uçtu.. Bir nehir aktı.. Annesiz kalıştım bu dünya da. Bazen düşünüyorum da… Yıllarca yarışlara gittim.. Ve her seferinde mahzun bir yüz ifadesiydi evden ayrılırken bıraktığım.. Çünkü üzülürdü annem, ama gitme de diyemezdi.. Hani yarışlarda arabalar çiğneyecek, başıma bir hal gelecek diye.. Ana yüreği işte.. O zannediyormuş ki, biz arabaların arasında koşuyoruz.. O gün öyle olmadığını görmüştü.. Aslında bir yarışıma gelmesini hep isterdim de reddederdi.. –Çok özel bir gün-de nasip olmuştu.. İlk ve son defa..
***
Ertesi yıl aynı yarışta yine var idim… Yine Cerrahpaşa Hastanesi önünden geçtik.. Aynı balkona baktım, baktım, baktım… Meleğim –yok-tu… İçim koptu!... İlk annesiz anneler günü’ydü!..
***
Çağ açıp çağ kapatmış nesilleri yetiştiren ve aramızda olmayan tüm annelere Allah’tan rahmet diliyorum…
Aramızdaki annelerin günü kutlu olsun… Her gün anneler günü olsun…
[email protected]
Öyle bir gün ki; anlatılması, yazılması olası değil.. Gerçi yarım yamalak günlük yazmaya çalışıyorum ama o gün yüreğime kazınmış, alnıma yazılmış.. Yani sayfalara, kağıtlara sığmaz..
***
Şimdi bu köşeye taşımaya çalışacağım…
Evet, 10 Mayıs 1992 Pazar, İstanbul… Anneler Günü… Rahmetli annem Cerrahpaşa’da hastanede tedavi görüyor.. Bugün yarışacağım ve yarışın bir bölümünde hastanenin önünden gidiş ve dönüş olmak üzere iki kere geçeceğiz.. Annemi de günler önceden bilgilendirdim.. Öylesine heyecanlıyım ki, annem ilk kez bir yarışma görecek.. İlk kez ben yarışırken yanımda olacak.
***
Beşbin kişi koşacak.. Bir çok ülkeden atletler var ve dünyanın en iyileri…
Saat 09.oo’da Eyüp Belediyesi önünden START verildi…
Önce Topkapı’dan geçtik..Sonra da Abdi İpekçi Spor Salonu önünden geçip sahile ulaştık.. Bir süre Ataköy istikametine gidip, oradan döneceğiz… Annem bana bakacak ya, önlerde yer tuttum.. Var gücümle koşuyorum yani.. Hastane önüne geldiğimizde ön gruptaydım.. Annem de hastanenin balkonundaydı.. Bir kuşun kanatlarını çırpması gibi el sallıyordu, ben de salladım.. Yanında başka hastalarda vardı… Koştuk, gittik.. Ataköy alt geçidinden döndük, tekrar hastane önüne ulaştık… Annem ve yanındakiler yine balkondaydı.. Alkışladılar bizi.. Ama annem hep el salladı… Kireç Burnu, Eminönü ve Feshane sahilinde FİNİŞ…Madalya töreninden sonra bir çok etkinliği pas geçerek Cerrahpaşa’da hastanedeydim.. Doktorlar, hemşireler, hasta bakıcılar, annem ve aynı katta kaldığı hastalar beni koridorda karşıladı.
Ve koptuğum an..Anamın sımsıcak kucağı..Madalyamı boynuna taktım.. Ağlaştık!
***
O gün Anneler Günü’ydü.. Annemle paylaştığım son anneler günüydü!.. 11 Ağustos 1992’de, yani 91 gün sonra bir peri masalı bitti.. Bir kuş uçtu.. Bir nehir aktı.. Annesiz kalıştım bu dünya da. Bazen düşünüyorum da… Yıllarca yarışlara gittim.. Ve her seferinde mahzun bir yüz ifadesiydi evden ayrılırken bıraktığım.. Çünkü üzülürdü annem, ama gitme de diyemezdi.. Hani yarışlarda arabalar çiğneyecek, başıma bir hal gelecek diye.. Ana yüreği işte.. O zannediyormuş ki, biz arabaların arasında koşuyoruz.. O gün öyle olmadığını görmüştü.. Aslında bir yarışıma gelmesini hep isterdim de reddederdi.. –Çok özel bir gün-de nasip olmuştu.. İlk ve son defa..
***
Ertesi yıl aynı yarışta yine var idim… Yine Cerrahpaşa Hastanesi önünden geçtik.. Aynı balkona baktım, baktım, baktım… Meleğim –yok-tu… İçim koptu!... İlk annesiz anneler günü’ydü!..
***
Çağ açıp çağ kapatmış nesilleri yetiştiren ve aramızda olmayan tüm annelere Allah’tan rahmet diliyorum…
Aramızdaki annelerin günü kutlu olsun… Her gün anneler günü olsun…
[email protected]
